We zijn er….

Op dinsdag was het dan eindelijk zover. We gaan met het vliegtuig naar IJsland. Het is wel heel onwennig, want hoe gaat het allemaal lopen. Rob zet ons af op Schiphol en rijdt dan samen met Thijmen naar P3 om de auto weg te brengen, terwijl Martijn en ik een poging doen om de koffers in te checken. Dat is al een hele bevalling op zich, want alles moet je zelf doen tegenwoordig. Als we  hulp zoeken, wordt ons verzocht om eerst te wachten op de ontbrekende personen, want de bagage mag dan pas ingecheckt worden. Dus we gaan netjes, net buiten de rij maar even wachten.

Een tijdje later zijn we compleet en begint het ritueel weer van vooraf aan. Paspoort scannen, allerlei vragen beantwoorden, labels uitprinten en dan ook de boarding pas. Dan de instructie bekijken, hoe dat ding toch op de koffer moet. Een makkie voor de persoon achter de balie altijd, maar voor ons een hele zoektocht, nog bemoeilijkt door dat mondkapje wat je daar op moet Na tig minuten hebben we het dan toch voor elkaar en dan komt de volgende hobbel. De koffer op de juiste manier in een bak zetten met het label de goede kant op, zodat hij gescand kan worden. De eerste gaat goed, de 2de ook, maar dan houdt het op. Koffer 3 komt terug en ook koffer 4 weigert hardnekkig de band op te gaan. Gelukkig gaat de 3de er op een gegeven moment doorheen, maar de 4de blijft systematisch weigeren.

Dus er zit niks anders op dan toch naar de dame achter de balie te gaan, die verbaast kijkt omdat die koffer er al door zou zijn, nou niet dus, hij is hier. Gelukkig mag hij dan toch mee en kunnen wij verder, De security is peanuts, deze keer geen wachtrij en er mag niks uit de tas. Normaal sta je je halve tas uit te pakken omdat alle elektrische apparatuur eruit moet.  Gelukkig hoef je niet overal op Schiphol een mondkapje te dragen, alleen in bepaalde gebieden waar je gecontroleerd wordt.

Het vliegtuig is er op tijd en we gaan op tijd boarden. Ook dat gaat anders dan normaal, je mag nu per aantal rijen het vliegtuig in beginnend met de laatste rijen. Helaas moet je de hele vlucht het mondkapje blijven dragen, behalve als je eet of drinkt. Zo’n kapje is erg benauwd. Hiervoor nog nooit zo’n ding opgehad, maar een pretje is het niet. Ik heb maar een poging gedaan om te slapen in die 3 uur, wat redelijk gelukt is.

Eindelijk in IJsland aangekomen en dan  moet je een Covid-19 test doen. Gelukkig hadden we het papierwerk allemaal al in Nederland geregeld, dus hier konden we zo doorlopen. We staan in de rij om getest te worden, maar dat gebeurt in een tiental hokjes als echt lopende-band werk. Helaas was deze test iets vervelender dan die in Nederland, maar na een paar minuten heb je er geen last meer van. Je krijgt binnen 24 uur bericht van de uitslag, dus afwachten.

Daarna door om de bagage op te halen, wat ook vrij vlot gebeurt en daarna via de douane? naar buiten. Daar staat iemand te wachten om ons naar de huurauto te brengen.

Een paar minuten later, en wat informatie rijker over het weer dat tot vorige week nog heel slecht was, en de aardbeving van die ochtend staan we bij het bedrijf waar ook onze auto staat, een bijna gloednieuwe Vitara met nog geen 4000 kilometer op de teller, Zonder schade dus we hoeven niet veel te checken. De kofferbak is wat kleiner als verwacht, maar met wat passen, meten en duwen kunnen we toch op weg.

De eerste stop is het Viking Hotel, een hotel helemaal in de stijl van vikingen. We krijgen een klein huisje met 5 een-persoons bedden, waar de heren maar net inpassen. Gelukkig blijven we maar 1 nachtje.

Aangezien we toch wat willen eten, besluiten we om in het restaurant te gaan eten en ook dat is helemaal in stijl. Ons erop voorbereid dat het eten in IJsland vrij duur zou zijn, viel het ons best wel mee, niet veel meer dan je in Nederland betaald. Ok, een halve liter bier kost bijna 7 euro, maar de rest is normaal geprijsd, dat komt waarschijnlijk omdat de IJslandse kroon in waarde gedaald is.

We gaan op tijd slapen, na een hectische dag en 2 uur tijdverschil.