Vandaag vertrekken we na een lekker ontbijt met gebakken eieren naar Mo I Rana aangezien het niet zo ver rijden is besluiten we om maar meteen door te rijden naar een natuurgebied. Wanneer we van de hoofdweg af gaan zien we alweer een hele hoop mooie uitzichten, de weg wordt smaller en smaller maar dat mag de pret niet drukken. Op een gegeven moment houdt zelf het asfalt op en rijden we hobbelend verder over gravel. Onderweg komen we er ook achter dat je hier echt in de middle of Nowhere zit aangezien alle telefoons zonder verbinding zitten, wel lekker rustig zonder pingeltjes.
Gelukkig na een aantal kilometers komen we aan op onze bestemming Marmor Slottet dat zou een wandeling van ongeveer 20 minuten moeten zijn over een houten looppad naar gebeeldhouwde formaties in de rotsen. Ik had gelezen dat het laatste gedeelte wat zwaarder zou zijn maar we gaan het toch proberen.
Wanneer we uitstappen moeten we even zoeken naar het pad maar al gauw zijn we op de goede weg. Het eerste stuk gaat lekker makkelijk en moeten we iets omhoog lopen. Maar dan begint het we lopen een heel eind over houten looppaden in het begin heel goed te doen maar daarna liggen ze vol met sneeuw. Met gierend van de lach proberen we glibberen en glijdend naar de overkant te komen, wat na een aantal pogingen lukt.
We moeten af en toe toch wat meer omhoog dan verwacht maar stapje voor stapje komen we verder, de sneeuw is op sommige plekken weg maar niet overal, en als het al weg is ligt er een hoop water.
Onderweg zoeken we ook nog een geocache met de hint onder een rots, we hadden overal al gezocht tot Rob even meehielp en hem zo te pakken had.
Rob op zoek naar een geocache
Geen idee hoeveel kilometer we al gelopen hebben maar vlak bij het eindpunt moeten we toch even slikken, hier gaat de route heel steil naar beneden. Of je van een route kunt spreken geen idee maar wij moeten hier echt van boompje naar wortel proberen te lopen om beneden te komen. Wanneer we halverwege zijn zien we een man staan met een baby op zijn arm, die het kind dus de hele weg zo gedragen heeft terwijl wij al genoeg moeilijkheden met onszelf hadden.
Zij konden ons ook vertellen dat de rotsen waar we naar wilden kijken waarschijnlijk onderwater staan aangezien het water heel hoog is op dit moment. We gaan met goede moed verder maar tientallen meters verder houdt het voor ons toch echt op. We kunnen van bovenaf naar het water kijken en zien een mooie turquoise rivier maar erbij komen is te hoog gegrepen voor ons.
Het loopt hier namelijk steil af, je moet van rotsblok naar rotsblok klauteren je vast houden aan boomjes en wortels om zo nog zeker tientallen meters te zakken om bij het water te komen. Dat is voor ons niet te doen dus we maken een aantal mooie foto’s vanaf ons plekje.
Daarna begint de terugtocht die net zo spectaculair is als de heenweg. Het is ondertussen alleen veel warmer geworden zodat we lopen te zweten in de zon. Geen idee hoe het kan maar het is maar 10 graden volgens de auto maar het voelt als 20 graden of meer, T-shirts werken perfect nu.
We rijden met de auto rustig aan weer terug naar Mo I Rana en maken onderweg een aantal stops om van alles te fotograferen. Watervallen, mooie uitkijkjes en we doen zelfs een poging om een kraanvogel op de foto te zetten. Maar helaas zo gauw de auto stopt verstoppen ze zich.
Na een tijdje staan we voor ons hotel, en besef ik dat we eerst ergens anders de sleutel moeten halen zodat we daarna naar ons hotel kunnen. Ook helemaal vergeten dat we op de boven verdieping slapen en dat er alleen een trap is, dus zeulen met de koffers naar boven. De kamers zijn eenvoudig maar voorzien van een piepklein keukentje met ijskast.
Hier vandaag lopen we naar een Italiaans restaurant om wat te gaan eten, het is lekker druk maar er is gelukkig nog een tafeltje vrij. Ze serveren er heerlijk kebab waar we lekker van smullen.
Daarna lopen we nog even naar het water om wat geocaches te doen en om het Havmannen beeld te zien, in het water staat een gigantisch beeld van een man. Voor het water heb je een rond geasfalteerd gebied met wat grote rechthoekige stenen erin, als je precies in het midden gaat staan en daar wat zegt hoor je het zelf heel hard en met een echo. Heel apart om dit te horen.
We lopen over een soort boulevardmet ligbanken naar een aantal oude gekleurde huisjes, waar inderdaad ook een geocache ligt.
Op weg naar het hotel nog maar even naar de super omdat bijna alle winkels op zondag dicht zijn en we niet weten wat we kunnen verwachten morgen.
Dan is het toch tijd om te gaan slapen om morgen weer fris en fruitig op pad te gaan.
