Toen ik maanden geleden in deze regio een appartement geboekt had wist ik nog niet dat hier ook de oudste cache van kroatië ligt. Na wat speurwerk kwam ik erachter dat hij niet heel makkelijk te bereiken was en boven op een berg ligt, de snelste weg is ook de meeste steile en aangezien het omhooglopen voor mij niet heel makkelijk is ben ik op zoek gegaan naar een alternatief.
En gelukkig was die er ook, ik kwam uit bij de Church of the Blessed Alojzije Stepinac die ook boven op een bergtop ligt, aan een weg waar auto’s rijden en waar een aantal wandelpaden beginnen. Het voorwerk met google streetview deed mij besluiten dat we hier een poging moesten wagen.
En zo gaan we vandaag op pad na eerst een flinke zigzag weg naar boven gevolgd te hebben komen we aan op de parkeerplaats. Hier vandaan moeten we lopen, op de GPS zijn diverse paden te zien die op de telefoon niet staan.
Het eerste stuk is vrij steil maar dan wordt het wat vlakker het zou 2 kilometer naar de cache zijn en als we dit pad volgen gaat het over de heuveltoppen. We beginnen al met schitterende uitzichten over Split en omgeving.
Na een tijdje wordt het terrein wat moeilijker meer rotsen op het pad en het is wat klimmen en klauteren her en der. Gelukkig staat het pad goed aangegeven en moeten we de rode stippen volgen met af en toe een streep of strepen om de richting aan te geven.
Onderweg zien we niet zo heel veel dieren maar Patricia spot met haar arends ogen toch nog een Bidsprinkhaan. En ook al wil hij niet echt op de foto we kunnen hem op honderden foto’s bekijken.
We moeten nog een paar honderd meter en wat we vreemd vinden is alle paardenpoep die we op de route zien. Maar dan staan we ineens oog in oog met 4 “wilde” paarden ze houden ons in de gaten maar na een paar foto’s vervolgen wij onze weg.
Het pad wordt zwaarder en zwaarder gaat flink omhoog met diverse klim en klauter partijen en dat met zo’n 30 graden in de volle zon.
We halen het als we bij Crkva sv. Ivan Krstitelj aankomen zie ik meteen een zitplekje in de schaduw even uitrusten en bijkomen van de hitte. De anderen voegen zich al snel bij mij en we zitten hier prima.
Als we allemaal wat afgekoeld zijn is het zoeken naar de cache die zou op een richel moeten liggen, gelukkig zien we een paadje lopen naar de rand van de berg en vandaar kunnen Peter en Rob bij de cache. Ik blijf maar even boven staan want veel ruimte is er niet.
Ook hier wordt weer een bidsprinkhaan gespot en natuurlijk vanuit alle hoeken gefotografeerd.
Dan wordt het toch tijd om terug te gaan, hetzelfde pad is volgens Rob niet handig want hij had een beter pad gezien. Een die natuurlijk niet op mijn GPS stond maar met een man die regelmatig EigenMEIJS is gaan we natuurlijk dat pad op, want ja dat loopt toch een stuk beter.
De eerste 50 meter heeft hij gelijk maar dan wordt het een paardenpad en daarna is het pad weg. We klunen en klauteren nu over de rotsen en struiken horizontaal aan het pad dat we op de heenweg hebben genomen, ik kan dat zien op mijn GPS maar geloven doet hij het nog niet.
Na enkele honderden meters door bijna ondoordringbare struiken en rotsen gekluund te hebben blijf ik voet bij stuk houden dat hij naar boven moet gaan voor het pad en ja hoor eindelijk gaan we die kant op en staan met een paar minuten op het pad van de heenweg.
Dat is altijd nog een stuk beter dan het eerste deel, gelukkig kan ik zien dat we vlak bij een splitsing lopen die naar beneden naar een ander pad gaat, dus we gaan toch maar die kant op. Daar aangekomen lijkt het op een soort gravel weg die heel goed begaanbaar is en die een stuk makkelijker loopt.
We komen uren later doodmoe bij de auto aan en ipv te gaan zitten loop ik even door naar een andere cache die daar nog ligt. Als ik dat niet doe gaat het hem straks niet meer worden van de spierpijn.
Als we deze gevonden hebben roep ik dat er boven aan het steile pad nog een ligt, Peter en Patricia gaan erop af terwijl ik lekker ga zitten op het bankje bij de auto. Zo’n steile helling heb ik in Dubrovnik al gehad en daar had ik nu geen zin in.
Als ze terug komen moeten we aanstalten maken om naar Split te rijden want we hebben een event georganiseerd daar. Het is op het invaliden strand met gratis parkeren dus wel zo lekker. Met maar 1 aanmelding zal het niet druk worden.
Wij zijn wat te vroeg maar kunnen hier lekker uitrusten van onze inspanningen vanmiddag. Ik besluit om het team dat zich aangemeld had een berichtje te sturen of ze vandaag nog kwamen, helaas lukte het niet. Dus wij zijn lekker vroeg ook weer weggegaan om op tijd te gaan eten.
Dat werd een chinees in een winkel centrum, het is een soort snackbar maar omdat wij een menu bestellen brengen ze het eten aan tafel. Het smaakt allemaal heerlijk met als toetje gebakken ijs, dat is een soort oliebol met ijs erin vers gebakken, Heel erg lekker maar wel erg machtig.
