Na een aantal jaren geleden eens een blog van iemand gelezen te hebben over een vakantie in Marokko begon het bij mij ook wel te kriebelen om er een keer heen te gaan. Rob heeft geen interesse dus dan toch maar verder vragen, een aantal vrienden hadden er wel zin in en het leek mij leuk om met een grotere groep te doen. Maar aangezien dat de nodig voorbereidingen vergt en ik Marokko totaal niet ken gaan we deze week op verkenning. Op de planning staat een niet al te groot gebied vanuit Marrakech naar het oosten om diverse dingen te bezoeken.
Vandaag is het dan zover we hebben een goedkoop ticket geboekt bij transavia, dat helaas een week van tevoren geannuleerd werd maar we wel meteen een nieuwe vlucht te zien kregen. Waar we voor ons gevoel a vroeg moesten vertrekken gaan we nu al 3 uur eerder. Dat betekende dat ik om 1.10 in IJsselstein moet zijn. Dus om 8 uur maar naar bed in de hoop wat te kunnen slapen. Veel te vroeg zie ik Petra en Ilanit daar om samen naar Schiphol te rijden.
Veel te vroeg blijft een dingetje vandaag, veel te vroeg de koffers afgegeven, veel te vroeg door de security en veel te vroeg op Schiphol waar alles dus nog dicht was. Helaas ging het vliegtuig niet veel vroeger.
Een geluk voor ons dat het vliegtuig niet vol zat en we allemaal een lege stoel naast ons hadden. Het licht in het vliegtuig de eerste 2 uur uitbleef zodat we lekker nog even konden dutten. En we voor we het wisten bijna gingen landen, ja bijna want terwijl we flink gedaald waren maakte de piloot ineens een doorstart. Het bleek dat hij de landingsbaan niet kon zien en daardoor dus maar geen poging waagde. De 2de poging vanaf de andere kant ging prima nog geen 15 minuten later en geen mist meer te zien, toch heel raar.
Door de douane die alles wilde weten, wat voor werk je had, waar je naar toe ging etc. Een voor een mochten we er door nadat we een stempel in ons paspoort hadden gekregen.
De koffers hadden we ook vrij snel te pakken maar toen. Een auto, er zou iemand staan bij de uitgang, maar hoe we ook zochten niet te vinden. Dan maar door naar de volgende uitgang ook daar stond niemand, door lopen en zoeken we zien in de verte een keetje van Avis, Sixt, Alamo die richting dan maar op en hopen dat we ook daar moeten zijn.
Halverwege de parkeerplaats worden we aangesproken door iemand die weet waar we heen moeten. Hij wijst naar de grote rood-witte paal achter ons, zegt 1 draait zicht om en wijst in de verte 2 en 3. We moeten dus nog een klere eind lopen om daar op een verlaten parkeerplaats een busje te zoeken met het logo erop. Er staan al mensen te wachten maar niemand bij het busje, achterin zien we wel een soort van kantoortje en als de meneer aankomt gooit hij de stroomkabel naar buiten en stopt hem in een grijs kastje achter een vangrail. En ja hoor het kantoor komt tot leven.
Op volgorde van de wachttijd mogen we een voor een onze paspoorten en rijbewijzen geven waar kopieën van worden gemaakt. AVG wat is dat..
Het duurt en duurt maar, maar na dik een uur wachten krijgen we eindelijk de auto. Even een rondje om de auto gelopen om te kijken naar beschadigingen. Koffers erin dat paste prima en ook op de achterbank nog ruimte zat. Een poging tot installeren van de houder van de telefoon loopt op niets uit het ding lijkt lam en doet het niet. Dan Petra maar als houder laten fungeren, we gaan een poging doen om een supermarkt te vinden om wat drinken te kopen.
Ilanit is de pineut en mag als eerste rijden, langzaam de parkeerplaats af en huh moeten we betalen? Natuurlijk geen Marokaans geld gepind maar dat geeft niet 1 euro is ook goed. En dan gaat het avontuur beginnen….
We moeten links af maar maar de auto’s suizen aan alle kanten voorbij, Gelukkig of niet komen we meteen aan bij een rotonde daar moeten we links, maar dit was toch een 2baans weg? Maar we staan met 4 voertuigen naast elkaar te wachten om de rotonde op de rijden. Ilanit houdt het hoofd koel en rijd goed door. Maar dan begint het hebben ze hier wel verkeers regels? Links en rechts en tot 4 rijen dik suizen de auto’s, scooters, vrachtautootjes je aan alle kanten voorbij. Op passen voor voetgangers, fietsers mensen die ineens stil gaan staan, en inmiddels zijn er ook koetsen met paarden en tuktuks toegevoegd aan de stroom voertuigen. En als je niet snel genoeg bent hangen ze hier op hun toeter, stoplicht op groen, je moet niet 1 seconde te laat reageren want dan gaat de toeter van de achterbuurman al. Volgens Petra hebben ze hier allemaal een grote “BLIJ”
De supermarkt hebben we trouwens nooit gevonden want op een 2baans weg aan de rechterkant gaan staan betekend ook dat je rechtsaf moet ook al staat het stoplicht op rood. We hebben de blije toeters duidelijk kunnen horen toen Ilanit netjes aan de rechterkant van de weg stopte voor een rood stoplicht. Nadat alle hittepetitten hun toeter kunsten hadden vertoond zijn we toch maar gezwicht en door het rode licht rechtsaf gegaan. Inmiddels waren we helemaal klaar met het verkeer hier en besloten we naar het huisje te rijden. Een paar minuten maar in dit verkeer een hele klus.
Aangekomen bij de accomodatie kunnen we het niet vinden. We mogen het hek door maar dan…. Het adres is niet te vinden, navraag bij een mevrouw op straat helpt niet echt. We worden naar een restaurant gestuurd, daar toch maar even navraag gedaan, maar ook hier werden we niet wijzer.
Terug naar de meneer van de security en daar begint de hele riedel weer van voor af aan. Paspoorten inleveren Kopieën gemaakt en ondertussen wordt er iemand gebeld. Ondertussen kunnen wij nog wel even genieten van een leuke poes met haar kleintje, terwijl we met arendsogen onze paspoorten in de gaten houden.
Gelukkig krijgen we die terug en is onze huismeester ook gearriveerd, hij neemt ons mee door een wirwar van straatjes naar onze Riad. Een heel apart huis in echt Marokkaanse stijl. Verstaan doen we hem niet en hij ons niet, via een app kunnen we wat dingen vragen maar het blijft beperkt.
Daarna gaan we op onderzoek uit, 3 slaapkamers op 3 verdiepingen heel leuk om te zien maar niet echt praktisch. Ik mag lekker op de eerste verdieping dan hoef ik niet elke keer al die trappen op. Helaas is dat wel een heel hard bed maar daar heeft Petra wel een oplossing voor. Op haar kamer op de bovenste verdieping staat een extra bed, dus matras eraf 2 trappen naar beneden en hup boven op mijn bed. Ik voel me op dit moment net de prinses op de erwt.
Aangezien het nog heel vroeg is gaan we eerst nog even lunchen hier in het complex er zitten diverse eettentjes dus we kiezen er maar een uit. Ilanit en Petra kiezen voor een Tajine een typisch Marokkaans gerecht wat ook erg lekker is. Veel kost het niet we zijn ongeveer 15 euro kwijt voor 3 gerechten met een drankje.
Aangezien we nog wel een geocache willen vinden gaan we op pad, degene die het dichtste bij ligt is ongeveer 21 minuten lopen. De auto is geen optie dus die blijft achter. Onderweg liggen nog 2 labcaches en daarna kunnen we naar de Medina lopen.
We lopen dwars door de wijken heen waar de lokale bevolking woont, en de meeste toeristen waarschijnlijk nooit komen. De lab caches zijn geen probleem en worden gevonden geen idee wat we zouden moeten zien want de vinden we niet. Maar met multiple gok kunnen we toch de vragen beantwoorden. Wanneer we op weg zijn naar de eerste cache komen we langs Medersa Ben Youssef heel druk maar wij hebben geen idee wat we hier kunnen zien, toch gaan we naar binnen en zien in eerste instantie tegeltjes heel veel tegeltjes en kamertjes. Het blijken 136 kamertjes te zijn voor studenten voornamelijk om de religie te leren. Kleine kamertjes bijna allemaal zonder ramen en met een goed slot op de deur die alleen van de buitenkant op slot kan.
We lopen er doorheen en maken natuurlijk diverse foto’s, maar na een tijdje hebben we het wel gezien, en gaan we verder.
Op naar de eerste cache waar we ons natuurlijk niet voor ingelezen hebben want waarom zou je. Deze cache ligt ergens binnen en je raad het al die is dicht op vrijdag. We laten ons niet kisten en besluiten om via de medina naar de 2de cache te lopen.
In de medina kijken we onze ogen uit, zoveel mensen, zoveel kleuren en voor zoveel spullen. We genieten als we er doorheen lopen maar eigenlijk ben ik ook wel weer blij als we eruit zijn.
Niet veel verder ligt cache 2 vlak bij een restaurant in de buurt van een politie bureau, en je raad het al die is ook dicht. Hmmm misschien moeten we van te voren toch maar eens lezen hoe of wat. Niet getreurd want iets verder ligt nog een Virtual waar we alleen een foto voor nodig hebben dat moet toch wel lukken. En ja hoor de eerst cache is gevonden, door naar de volgende een earthcache die iemand dringend nodig heeft voor een challenge.
We komen uit bij de koutoubia Mosque veel puf hebben we niet meer dus we fotograferen alle borden die we kunnen vinden en hopen dat we daar de antwoorden vanaf kunnen halen. We zijn een heel eind afgedwaald en moeten nu nog ongeveer 40 minuten terug wandelen naar onze Riad, en aangezien sommige van ons al zo’n 36 uur wakker zijn is de fut er een beetje uit. We besluiten een taxi te nemen terug naar ons huisje zodat we onze benen een beetje kunnen sparen.
We gaan nog even pizza eten, een beetje flauw en voor de kaasliefhebbers met weinig kaas. Maar ja wat wil je voor 15 euro, 3 pizza’s en 3 x sinaasappelsap. Daarna gaan we weer lekker terug naar ons huisje en duiken heel vroeg het bed in want morgen moeten we er ook weer heel vroeg uit.
