Vandaag gaan we onze leuke Kasbah al weer verlaten na een lekker ontbijt pakken we onze spullen. We nemen afscheid van Mohamed en krijgen van hem allemaal een dikke knuffel. Dit is een hele aardige man die voor iedereen meteen klaarstaat.
We moeten vandaag een aardig eind door de bergen heen rijden en volgens onze gastheer moesten we er zeker een uur of 2 bij op tellen. Het eerste stuk is een beetje saai een lange rechte weg door een soort van woestijn. Weinig huizen en geen begroeiing.
Daarna rijden we de bergen in en begint het geslinger, de wegen zijn vrij goed en we vorderen gestaag. Op een van de hoogste toppen maken we een stop om wat foto’s te maken en ook omdat er ineens een ezel staat.
Naar boven toe wordt de weg slechter en slechter en moet Petra alle zeilen bijzetten om ons veilig over de weg te rijden. Niet alleen hele diepe kuilen maar ook asfalt dat ineens weg is, vangrail die er niet is, grote rotsblokken op de weg en zelfs af en toe een tegenligger.
Wanneer we boven op de bergen zijn moet er een plaspauze ingelast worden, maar ja waar doe je dat in een kaal landschap. Petra besluit om voor de auto te gaan zitten, ze springt uit de auto om zo snel mogelijk te gaan zitten nu er nog niemand aankomt. Ze vergeet alleen dat er dit keer een dashcam in de auto hangt die de plaspauze vastlegt. Wanneer ik dat in de gaten krijg schiet ik in de lach en heeft Petra geen idee wat er aan de hand is.
Ergens halverwege onze route zou een mooie kloof moeten zijn met hoe kan het ook anders een geocache wanneer we daar de auto parkeren worden we weer belaagd door diverse mannen die onze gids willen zijn. We besluiten eerst te gaan eten maar onze keus van restaurant is niet zo goed vandaag. Wanneer wij op het terras gaan zitten komt hij haastig met een kleedje om op de tafel te leggen, zodat het er wat beter uitziet. Een menu kaart heeft hij niet maar wel omelet en Tajine Chicken. We kiezen voor het laatste, maar of het nu een taal barrière is of dat hij ons in de maling nam geen idee maar kip zat er niet in. Wat wel weten we niet maar zien wel de vellen en lellen met veel botten tevoorschijn komen. Veel eten we er niet van want het ziet er niet uit, later verteld hij dat het rundvlees is, iets wat we niet besteld hebben maar volgens hem wel. We waren zo verbouwereerd dat we er niet eens een foto van gemaakt hebben.
We rekenen maar af en gaan op pad, Petra en Ilanit gaan naar de kloof beneden ik zie dat niet zo zitten na gisteren dus ik ga lekker op het uitkijkpunt in de schaduw zitten. En doe een poging om de vogels te fotograferen die hier rondvliegen.
Na een uurtje komen Petra en Ilanit weer boven en aan de hand van hun verhalen ben ik toch heel blij met mijn beslissing.
We gaan weer rijden want we moeten nog wel een stukje. De wegen worden wel iets beter maar niet zoals wij ze kennen in Nederland.
Op een gegeven moment komen we dichterbij een roodbusje en zien daar zelfs mensen op het dak zitten. Wij blijven er een tijdje achter rijden en moeten lachen want boven op die bus zitten ze ook nog muziek te maken.
Als we aankomen in het plaatsje waar we slapen is het vinden van de accommodatie nog wel een dingetje. Na het rijden van diverse rondjes en ook een aantal keren vragen krijgen we hulp van de eigenaar van de accommodatie we moeten een grote bocht maken dan naar links en aan het einde van de straat de skipiste af.
We snappen pas wat ze daarmee bedoelen als we daar rijden, het is een hele steile onverharde weg naar beneden. We hoeven hier gelukkig maar 2 keer te rijden een keer heen en een keer terug.
Dit is een heel mooi onderhouden huis wat er prachtig uitziet, als we de koffers naar binnen gesjouwd hebben gaan we even lekker relaxen en thee drinken.
Daarna gaan we onze spullen pakken en willen we naar de waterval lopen.
Eerst de skipiste weer op om daarna via een slingerpad de heuvel af te lopen, ik probeer het een stukje maar besluit dan toch te stoppen. Dit is veel te stijl, we overleggen even van wat nu? waarbij Ilanit en Petra door lopen en ik terug ga naar het appartement want het gaat mij niet lukken om dat stuk in 1,5 uur heen er terug te lopen want dan is het eten klaar. Dus gaan we morgen in de herkansing maar dan van de Parkeerplaats die een stuk lager ligt.
Ik ga lekker relaxen en werken aan mijn blog nu we eindelijk een keer goede wifi hebben.
Net voor het eten komen de dames weer terug met leuke verhalen en dat ze apen gezien hebben, maar dat de tocht ernaartoe en terug toch wel erg zwaar was.
Na het eten doen we nog een poging om sterren te kijken maar er brand her en der nog wel veel licht en zonder statief lukt het niet erg.
